- ΑΥΧΕΝΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ:

Ονομάζουμε αυχενικό σύνδρομο (αγγλικά: neck pain), όχι μια συγκεκριμένη πάθηση, αλλά μια ομάδα ενοχλημάτων γύρω από τον αυχένα, που περιλαμβάνει αυχεναλγία, δυσκαμψία, αντανακλώμενο πόνο, νευραλγία, πονοκέφαλο, και ζάλη.

Τα συχνότερα αίτια αυχεναλγίας (πόνου στον αυχένα) είναι:

1. Κήλη δίσκου αυχένος (δισκοκήλη),
2. Εκφυλιστική δισκοπάθεια και εκφυλιστική σπονδυλαρθρίτιδα,
3. Μυοσυνδεσμική καταπόνηση, από σκυφτή θέση κεφαλής σε κάμψη,
4. Κεφαλαλγία εκ τάσεως (tension headache),
5. Αυχενογενής κεφαλαλγία,
6. Αυχενική ριζίτιδα,
7. Ινομυαλγία (fibromyalgia),
8. Θλάσεις μυών του αυχένα (μυοσυνδεσμική καταπόνηση).

 

- ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΙ/ ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ:

Ο πονοκέφαλος ή κεφαλαλγία θεωρείται ότι είναι το συχνότερο σύμπτωμα για το οποίο αναζητείται ιατρική συμβουλή.

Ο πονοκέφαλος είναι ένα σύμπτωμα που μπορεί να εμφανιστεί στον οποιονδήποτε. Είναι ένα από τα πλέον διφορούμενης σημασίας συμπτώματα. Για κάποιους μπορεί να αποτελεί τακτική ρουτίνα και «κομμάτι της ζωής τους», ενώ άλλοι δεν εμφανίζουν πονοκέφαλο σχεδόν ποτέ.

Ανάλογα με τη διάρκεια, την εντόπιση, το ρυθμό εμφάνισης και τα ενδεχόμενα συνοδά συμπτώματα, η πρωτοπαθής κεφαλαλγία (ΠΚ) ταξινομείται σε διαφορά «σύνδρομα». Οι συνηθέστερες μορφές κεφαλαλγίας είναι: η κεφαλαλγία τύπου τάσης (ο απλός πονοκέφαλος δηλαδή) και η ημικρανία, ενώ σπανιότερες μορφές είναι η αθροιστική κεφαλαλγία, η νευραλγία του τριδύμου, η παροξυσμική ημικρανία κ.ά. Υπάρχουν και πολλές άλλες μορφές κεφαλαλγίας, όπως η κεφαλαλγία από βήχα, η υπνική κεφαλαλγία, μετά από κόπωση, η αυχενογενής κεφαλαλγία η οδοντογενής κεφαλαλγία κ.ά.

 

- ΊΛΙΓΓΟΙ:

Ίλιγγος είναι η ψευδαίσθηση της κίνησης, που βιώνει ο ασθενής και αφορά είτε το σώμα του, είτε το περιβάλλον. Στην πρώτη περίπτωση αισθάνεται περιστροφή του σώματος, ώθηση, τάση για πτώση ή αιώρηση προς τα πλάγια, εμπρός, πίσω, πάνω ή κάτω. Στη δεύτερη περίπτωση έχει την ψευδαίσθηση κίνησης του περιβάλλοντος, ενώ ο ίδιος παραμένει ακίνητος. Και στις δύο περιπτώσεις, ο ασθενής γνωρίζει ότι τα συμπτώματα αυτά είναι ψευδή και παρότι είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά, δεν είναι επικίνδυνα.

 

Ο ίλιγγος εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες, αλλά κυρίως στις μεγαλύτερες. Είναι 2-3 φορές συχνότερος στις γυναίκες από ότι στους άνδρες. Ο ίλιγγος διακρίνεται σε περιφερικής και κεντρικής αιτιολογίας. Συνηθέστερα είναι περιφερικής αιτιολογίας και οφείλεται σε παθήσεις του έσω ωτός ή του αιθουσαίου συστήματος. Συγκεκριμένα, το 93% των ασθενών με ίλιγγο πάσχουν από καλοήθη παροξυσμικό ίλιγγο θέσης, οξεία αιθουσαία νευρωνίτιδα ή νόσο του Meniere. Σ’ ένα μικρότερο ποσοστό είναι κεντρικής αιτιολογίας και οφείλεται σε βλάβες του κεντρικού νευρικού συστήματος (σκλήρυνση κατά πλάκας, αγγειακά εμφράγματα ή αιμορραγίες του εγκεφάλου, όγκοι, αποστήματα εγκεφάλου, παρεγκεφαλίδας κ.α.).Επίσης, μπορεί να οφείλεται σε ψυχογενή αίτια, παρενέργειες από φάρμακα (αμινογλυκοσίδες, αντιεπιληπτικά, αντιυπερταστικά, αντικαταθλιπτικά, διουρητικά, βαρβιτουρικά), ορθοστατική υπόταση, υπογλυκαιμία κ.α.

 

-ΠΟΝΟΣ ΠΛΑΤΗΣ- ΜΕΣΗΣ/ ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ:

Η οσφυαλγία, από τις λέξεις οσφύς (μέση) και άλγος (πόνος), ή λουμπάγκο, χαμηλός πόνος στην πλάτη, είναι σύμπτωμα που αφορά κάθε πόνο στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης (στη μέση), ανεξάρτητα από την αιτία που τον προκαλεί. Το 80% των ανθρώπων επηρεάζεται κάποια στιγμή στη ζωή τους.Είναι συχνότερη στην 4η και 5η δεκαετία της ζωής και συνήθως οφείλεται σε εκφύλιση των κατώτερων οσφυϊκών διαστημάτων που είναι τα πιο κινητά. Συχνά, η εκφύλιση ξεκινάει από έναν ή περισσότερους μεσοσπονδύλιους δίσκους, (δισκοκήλη) και στη συνέχεια ακολουθεί εκφύλιση των σπονδυλικών αρθρώσεων, που προκαλεί αστάθεια και στένωση του σπονδυλικού σωλήνα.

Η οσφυαλγία μπορεί να είναι είτε οξεία, υπο-οξεία ή χρόνια σε διάρκεια. Με τα συντηρητικά μέτρα, τα συμπτώματα του χαμηλού πόνου στην πλάτη συνήθως παρουσιάζουν σημαντική βελτίωση μέσα σε λίγες εβδομάδες από την έναρξη.

 

Αίτια οσφυαλγίας:

1. Αποφυσιακή οστεοαρθρίτιδα
2. Διάχυτη ιδιοπαθή σκελετική υπερόστωση (DISH)
3. Εκφυλισμένοι δίσκοι- Νόσος του Εκφυλισμένου Δίσκου («δισκοπάθεια»)
4. Κύφωση Νεανική (Νόσος Scheuermann)
5. Σπονδυλική Κήλη Δίσκου Οσφύος
6. Θωρακική ή οσφυϊκή σπονδυλική στένωση
7. Σπονδυλολίσθηση και άλλες συγγενείς ανωμαλίες
8. Κατάγματα σπονδύλων
9. Κοινή ιερολαγόνια δυσλειτουργία
10. Διαφορά μήκους των ποδιών - Ανισοσκελία
11. Περιορισμένη κίνηση του ισχίου - Δυσκινησία Ισχίου
12. Ευθυγραμμισμένα λεκάνη - πυελική λοξότητα, πρόσθια απόκλιση ή αναστροφή
13. Ανώμαλος πρηνισμός ποδιών
14. Σπονδυλαρθρίτιδα Οροαρνητική (π.χ. αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα)
15. Ρευματοειδής αρθρίτιδα
16. Μόλυνση - επισκληρίδιο απόστημα ή οστεομυελίτιδα σπονδύλου
17. Ψωριασική αρθρίτιδα
18. Όγκοι των οστών (πρωτογενής ή μεταστατικός)
19. Κατάγματα σπονδύλων από οστεοπόρωση

 

- ΙΣΧΙΑΛΓΙΑ:

Ισχιαλγία (Sciatica) ή ισχιάδα (λέγεται και "Σύνδρομο Οσφυοϊερής Ριζοπάθειας")ονομάζουμε κάθε είδους πόνο και σύνολο συμπτωμάτων κατά μήκος του Ισχιακού νεύρου, ανεξάρτητα από το είδος του αιτίου που το προκάλεσε. Στην πράξη, το συχνότερο αίτιο Ισχιαλγίας είναι η Κήλη Δίσκου Οσφύος.Μηραλγία(Femoral Pain) είναι η αντίθετη πρόσθια μορφή της ισχιαλγίας. Η κλασσική Ισχιαλγία δημιουργείται συνήθως από βλάβη των ριζών Ο5 (L5) και Ι1 (S1), ενώ η Μηραλγία δημιουργείται από βλάβη της ρίζας Ο4 (L4) και σπανιότατα Ο3 (L3).

 

Αίτια ισχιαλγίας:

1. Κήλη Δίσκου Οσφύος με πίεση Οσφυϊκής ρίζας
2. Κεντρική Σπονδυλική Στένωση
3. Πλάγια Σπονδυλική Στένωση
4. Πίεση τών Ριζών του Ισχιακού Νεύρου από όγκους κατά την διαδρομή του
5. Παρασπονδυλικοί Ογκοι Σπονδυλικής Στήλης
6. Μικροβιακές φλεγμονές Σπονδύλων
7. Σύνδρομο Ευερέθιστων κάτω άκρων (Restless legs Syndrome)
8. Πίεση του Ισχιακού Νεύρου στο γλουτό από πολύωρη σκληρή καρέκλα, πολύωρη ετερόπλευρη ξάπλα, χοντρό πορτοφόλι, κλπ
9. Φλεγμονές μαλακών μορίων κατά τη διαδρομή των ριζών του Οσφυοϊερού πλέγματος (Οστεομυελίτις, δισκίτις, Βρουκέλλωση, φυματίωση, κλπ)
10. Χωροκατακτητικές διεργασίες εντός της πυέλου: Κύησις, Κύστη Ωοθηκών, όγκοι Πυέλου, Δυσκοιλιότητα, Τοξικό μεγάκολο, Σπαστική Κολίτις (ΣΕΕ), κλπ.
11. Σύνδρομο του Απιοειδούς Μυός (Piriformis Syndrome)
12. Σύνδρομο Ταρσιαίου Σωλήνος (Tursal tunnel syndrome)
13. Θυλακίτιδα του Μείζονος Τροχαντήρος (Trochanteric Bursitis)
14. Θυλακίτιδα του Ισχιακού Κυρτώματος (Ischial Bursitis)
15. Διαβητική Νευροπάθεια, Αλκοολική Νευροπάθεια, Νευροπάθεια από έλλειψη βιταμινών Β1, Β6, Β12, Τοξική Νευρίτιδα του Ισχιακού Νεύρου από Νεφρική ανεπάρκεια, κλπ
16. Αισθητική Πολυνευροπάθεια κάτω άκρων της τρίτης ηλικίας.
17. Αντανακλώμενος πόνος από την περιφέρεια πρός τό κέντρο: Πχ Πελματιαία απονευρωσίτις, Σύνδρομο Ταρσιαίου σωλήνος, Περονιαία Νευρίτις, κλπ

 

 

- ΣΚΟΛΙΩΣΗ:

 

Η παραμορφωτική κάμψη της σπονδυλικής στήλης προς τα πλάγια δεξιά ή αριστερά ονομάζεται σκολίωση. Είναι δηλαδή, η τρισδιάστατη παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης που εξελίσσεται κατά την σκελετική ανάπτυξη του παιδιού με διάφορες μορφές. Σε επιβαρυμένες περιπτώσεις χρειάζεται η τοποθέτηση κηδεμόνων Σ.Σ. Όταν η παραμόρφωση φτάνει τις 14 μοίρες και σε πολύ σοβαρές σκολιώσεις(55+ μοίρες) , απαιτείται χειρουργική θεραπεία.

Ιδιοπαθής σκολίωση ονομάζεται η πάθηση της σπονδυλικής στήλης, κατά την οποία υπάρχει παρέκκλιση από τη μέση γραμμή και παραμόρφωσή της σε τρία επίπεδα (πλάγιο, προσθιοπίσθιο και στροφικό.)

Τι προκαλεί τη σκολίωση;

Μόνο το 15% των σκολιώσεων μπορεί να αποδοθεί σε συγκεκριμένα αίτια. Οι περισσότερες σκολιώσεις, δεν έχουν καμία γνωστή αιτία και καλούνται ιδιοπαθείς.

Μερικές σκολιώσεις οφείλονται σε ανώμαλη ανάπτυξη κατά την εμβρυϊκή περίοδο, του σπονδυλικού άξονα και καλούνται ‘συγγενείς σκολιώσεις’ ενώ άλλες, είναι το αποτέλεσμα ενός ατυχήματος ή συστηματικής νόσου.

 

- ΚΥΦΩΣΗ :

Η κύφωση ή καμπούρα είναι μια κοινή κατάσταση καμπυλότητας της ανώτερης σπονδυλικής στήλης. Μπορεί να είναι είτε το αποτέλεσμα εκφυλιστικών νόσων (όπως αρθρίτιδας), είτε αναπτυξιακών προβλημάτων, οστεοπόρωσης με κάταγμα συμπίεσης του σπονδύλου, και/ή τραύματος.

Κατά την έννοια μιας δυσμορφίας, είναι η παθολογική καμπύλωση της σπονδυλικής στήλης, όπου τμήματα της χάνουν μερικώς ή εξολοκλήρου το λορδωτικό τους προφίλ. Αυτό προκαλεί υπόκλιση της πλάτης, εμφανιζόμενη ως άκομψη στάση και δυσκολίες στην αναπνοή, που σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσουν μεγάλη δυσφορία.

 

 

- ΠΟΝΟΙ- ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΛΕΚΑΝΗΣ :

 

Η έννοια του πόνου στη λεκάνη (πυελικό άλγος) αναφέρεται στον πόνο στην κοιλιά κάτω από τον αφαλό. Αυτός ο πόνος μπορεί να συνοδεύει ένα ευρύ φάσμα συνθηκών. Μπορεί να είναι ένα αβλαβές σημάδι της γονιμότητας για την γυναίκα, μια αργά και σιωπηλά αναπτυσσόμενη λοίμωξη του ουρογεννητικού συστήματος στον άνδρα, μια πεπτική διαταραχή όπως το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, κ.α.

Το άλγος στη πύελο είναι ένα συνηθισμένο σύμπτωμα, για το οποίο παραπονιούνται κυρίως οι γυναίκες. Δεν πρέπει να ανησυχούμε όταν είναι χρόνιος πόνος, που εμφανίζεται κατά διαστήματα και όταν συσχετίζεται με αγχώδεις καταστάσεις και συγκεκριμένες διατροφικές προτιμήσεις. Πρέπει να ανησυχούμε όταν είναι πολύ δυνατός πόνος και ξεκίνησε απότομα. Όταν συνοδεύεται από άλλα στοιχεία φλεγμονής, όπως ερυθρότητα, οίδημα, πυρετό, ή και μεγάλη ευαισθησία στην κοιλιακή χώρα.

Ο πόνος στη πύελο μπορεί να έχει πολλές αιτίες,κάποιες από αυτές είναι:

1. Φλεγμονώδης νόσος της πυέλου

2. Προεμμηνορροϊκό σύνδρομο

3. Ενδομητρίωση

4. Κύστη ωοθήκης

5. Ινομυώματα

6. Δυσμηνόρροια

7. Σκωληκοειδίτιδα

8. Ουρολοίμωξη

9. Σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου

10. Κυστίτιδα

11. Πέτρα στα νεφρά

 

 

- ΑΛΓΟΣ ΙΕΡΟΥ ΟΣΤΟΥ :

 

Ο πόνος στο ιερό οστό ονομάζεται «Σύνδρομο Ιερολαγόνιας Άρθρωσης»(SI syndrome). Στις αρχές του 20ου αιώνα το Σύνδρομο της Ιερολαγόνιας Άρθρωσης ήταν η πιο κοινή διάγνωση για χαμηλή οσφυαλγία.

Η πιο συνηθισμένη αιτία εμφάνισης του συνδρόμου είναι ο τραυματισμός. Μπορεί να προέρχεται από μια άμεση πτώση στους γλουτούς, ένα τροχαίο ατύχημα, ή ακόμα από κτύπημα στην πλευρά της λεκάνης. Η δύναμη αυτών των τραυματισμών μπορεί να βάλει σε τάση τους συνδέσμους γύρω από την άρθρωση. Ρήξη των συνδέσμων μπορεί να οδηγήσειτην άρθρωση σε μεγαλύτερη κίνηση, δηλαδή σε αστάθεια. Αυτό τελικά θα οδηγήσει με τη σειρά του σε φθορά της άρθρωσης και πόνο λόγω εκφυλιστικής αρθρίτιδας. Οι τραυματισμοί μπορούν επίσης να προκαλέσουν άμεση ζημιά στον αρθρικό χόνδρο που καλύπτει τις αρθρώσεις. Και αυτό με τον καιρό θα οδηγήσει σε εκφυλιστική αρθρίτιδα.

Συχνά δημιουργούνται πρότυπα μυϊκής ανισορροπίας λόγω τραυματισμού, επαναλαμβανόμενης κακής στάσης ή ακινησίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στροφή της λεκάνης και πρόσθια κλίση. Ο συνεχής αυξημένος μυϊκός τόνος δημιουργεί μυϊκή τοξικότητα και αδυναμία, με αποτέλεσμα την επιπλέον φόρτιση και διάταση των συνδέσμων. Αυτό οδηγεί σε μικροτραυματισμούς και φλεγμονώδη αντίδραση, ενώ μέσω των αισθητικών νεύρων ενημερώνεται ο Εγκέφαλος για τη δυσλειτουργία, δίνοντας εντολή για επιπλέον προστατευτικό μυϊκό σπασμό, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου, πόνου – μυϊκού σπασμού- πόνου.

Συνήθη συμπτώματα:

• Χαμηλή οσφυαλγία
• Πόνος στο γλουτό
• Πόνος στο μηρό
• Πόνος που μοιάζει με ισχιαλγία, ταξιδεύει από το ισχιακό νεύρο στην οσφυϊκή περιοχή, μέσα στο γλουτό, στην πίσω επιφάνεια του μηρού, και μερικές φορές στη γάμπα και τα πόδια. Ο πόνος συνήθως προκαλείται από ερεθισμό των νευρικών ριζών που συμμετέχουν έξω από τη σπονδυλική στήλη στη δημιουργία του ισχιακού νεύρου. Μπορεί να υπάρχει μούδιασμα, βελόνιασμα ή καυσαλγία.
• Δυσκολία στο κάθισμα για πολλή ώρα.

 

 

- ΔΙΣΚΟΚΗΛΕΣ :

 

Η κήληδίσκου είναι μια συχνότατη νόσος της σπονδυλικής στήλης, οφειλόμενη σε συγκεκριμένη βλάβη μεσοσπονδύλιου δίσκου. Όταν αφορά την οσφυϊκή μοίρα (κήλη δίσκου οσφύος - Lumbar Disk Herniation), προκαλεί οσφυαλγία (πόνος στη μέση), ισχιαλγία (πόνος στα κάτω άκρα) αλλά και άλλα συνοδά συμπτώματα. Αντίστοιχη με την κήλη δίσκου οσφύος, είναι και η κήλη δίσκου αυχένος (Cervical Disk Herniation) και η κήλη δίσκου θώρακος (Thoracic Disk Herniation), στην αυχενική και τη θωρακική μοίρα σπονδυλικής στήλης αντίστοιχα.

Παθολογοανατομικά, αλλά και απεικονιστικά, οι βλάβες - κήλες δίσκου ταξινομούνται σε τρία στάδια βαρύτητας: Η οξεία βλάβη του δίσκου λέγεται δισκοκήλη ενώ οι χρόνιες βλάβες λέγονται εκφυλιστικές δισκοπάθειες ή δισκαρθροπάθειες και οδηγούν σταδιακά σε σπονδυλαρθρίτιδα (νόσος πού οι σπόνδυλοι «τρίβονται» μεταξύ τους). Τα τρία (3) στάδια Δισκοκήλης είναι:

1. προβολή (στάδιο Ι, (Disc Protrusion, Bulging),
2. πρόπτωση (στάδιο ΙΙ, Disc Prolapse, Prolapsed disc, ή Slipped disc)
3. έκθλιψη (στάδιο ΙΙΙ, Disc Extrusion, Extruded disc).
4. Η πλήρης εκφύλιση του δίσκου θεωρείται ατύπως τέταρτο στάδιο δισκοπάθειας.

 

Κάποια απλά μέτρα που αποδεδειγμένα αυξάνουν ή μειώνουν τους κινδύνους Κήλης Δίσκου. Αυτά είναι:

• Η Παχυσαρκία αυξάνει στατιστικά τον κίνδυνο εμφάνισης Κήλης Δίσκου, λόγω υπερφόρτισης, αν και μεγάλο ποσοστό χειρουργηθέντων ασθενών με δισκοκήλη ήταν κομψοί (νορμοβαρείς).
• Η Πλήρης έλλειψη άσκησης αυξάνει τον κίνδυνο, αλλά και η ανεξέλεγκτη λανθασμένη άσκηση επίσης τον αυξάνει.
• Ο μεσημβρινός ύπνος, βελτιώνει τη βιολογική τροφοδοσία του δίσκου και προλαμβάνει τη Δισκοκήλη.
• Το Κάπνισμα προκαλεί αγγειοσύσπαση των αγγείων του δίσκου και σταδιακή εκφύλισή του, άρα Δισκοκήλη.
• Οι επαναλαμβανόμενες άρσεις βαρών, η επαναλαμβανόμενη σκυφτή εργασία, η πολύωρη καθιστική ζωή και η πολύωρη ορθοστασία, αυξάνουν τον κίνδυνο για εκδήλωση Κήλης Δίσκο.

 

- ΔΥΣΚΑΜΨΙΑ ΩΜΟΥ :

Δυσκαμψία της άρθρωσης του ώμου, δηλαδή δυσκολία στην κίνηση, ιδιαίτερα μετά από ανάπαυση. Η σοβαρότητα και η διάρκεια της δυσκαμψίας είναι πολύ χρήσιμες στη διάκριση μεταξύ ορισμένων ρευματικών παθήσεων. Η πρωινή δυσκαμψία π.χ. είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των φλεγμονωδών ρευματικών παθήσεων και έχει διάρκεια μεγάλη, πάνω από μισή ώρα. Αντίθετα, η δυσκαμψία μετά από ακινησία, που όμως διαρκεί μόνο λίγα λεπτά της ώρας,  είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της οστεοαρθρίτιδας.

 

 

- ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ ΩΜΟΣ :

 

Ο Παγωμένος ώμος, (αγγλικά Frozen shoulder) ή Συμφυτική θυλακίτις του ώμου (αγγλικά Adhesive Capsulitis), είναι μια συχνή ξεχωριστή κλινική οντότητα, μια παράξενη ασθένεια, με παράξενη πορεία, με κύρια χαρακτηριστικά αιφνίδιο ή σταδιακό χρόνιο πόνο στον ώμο και περιορισμό όλων των κινήσεων της άρθρωσης τόσο των ενεργητικών όσο και των παθητικών, σε όλες τις κατευθύνσεις, κατά κανόνα χωρίς παθολογικά ευρήματα στις ακτινογραφίες του ώμου^[1]. Ο ασθενής ταλαιπωρείται αρκετά και για πολλούς μήνες, δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στον αυχένα, ούτε στην πλάτη πίσω και πονάει φρικτά. Συνήθως ο πόνος είναι πιο έντονος τη νύχτα.

Η παράξενη αυτή πάθηση, οδηγεί σε σημαντική σοβαρή λειτουργική ανεπάρκεια τού Ώμου, προκαλώντας μείωση του εύρους κινήσεων και μυϊκές ατροφίες, αλλά έχει ομαλή αποκατάσταση, ακόμα και αν δεν εφαρμοσθεί καμία θεραπεία. Η πάθηση εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία έχει τρία στάδια και διαρκεί 12-24 μήνες. Τα 3 στάδια συμπτωμάτων έχουν ως εξής:

• Πρώτο στάδιο (Εισβολή): Εισβολή πόνου και έναρξη μείωσης του εύρους κινήσεων απαγωγής και στροφών.
• Δεύτερο στάδιο (Σταθεροποίηση): Μείωση του πόνου με σταθεροποίηση, και εγκατάσταση μεγάλης δυσκαμψίας. Ο ώμος δεν απάγεται, και δεν κάνει στροφές. Ο πόνος μονιμοποιείται.
• Τρίτο στάδιο (Ανάρρωση, αποκατάσταση): Ο πόνος μειώνεται σταδιακά και οι κινήσεις επανέρχονται επίσης σταδιακά.

 

 

- ΠΟΝΟΙ ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΩΜΟΥ :

 

Ο ώμος είναι η πιο κινητή άρθρωση στο ανθρώπινο σώμα. Το στροφικό πέταλο στον ώμο αποτελείται από τέσσερις τένοντες. Οι τένοντες αυτοί δίνουν στον ώμο ένα μεγάλο εύρος κίνησης.

Οποιαδήποτε διόγκωση, φλεγμονή, ρήξη ή οστικές μεταβολές γύρω από αυτούς τους τένοντες προκαλεί πόνο όταν κάποιος προσπαθεί να κινήσει το χέρι πάνω από το κεφάλι, πίσω από την πλάτη ή ίσια μπροστά.

Αίτια:

Οι τένοντες περνάνε κάτω από ένα άκαμπτο οστικό τόξο στον ώμο. Το πιο σύνηθες αίτιο πόνου στον ώμο είναι όταν οι τένοντες παγιδεύονται κάτω από αυτό το τόξο. Οι συμπιεσμένοι τένοντες φλεγμαίνουν ή βλάπτονται, μια κατάσταση που καλείται τενοντίτιδα στροφικού πετάλου. Αυτή μπορεί να προκληθεί από:

• Γενική φθορά και ρήξη με την ηλικία
• Μια δραστηριότητα που απαιτεί συνεχή χρήση του ώμου, όπως το μπέιζμπολ ή δραστηριότητες στην εργασία που απαιτούν να σηκώνετε τον ώμο σας
• Ένας τραυματισμός
• Αρθρίτιδα στις αρθρώσεις γύρω από τον ώμο (σταδιακή στένωση των αρθρώσεων και απώλεια του προστατευτικού χόνδρου).

• Θυλακίτιδα (φλεγμονή ενός ασκού γεμάτου υγρό, ή θυλάκου), που βρίσκετε μεταξύ τένοντα και δέρματος ή μεταξύ τένοντα και οστού). Φυσιολογικά ένας θύλακος προστατεύει την άρθρωση και βοηθά στην ομαλοποίηση της κίνησης.
• Κατάγματα των οστών του ώμου.
• Το σύνδρομο παγωμένου ώμου συμβαίνει όταν μύες, τένοντες και σύνδεσμοι γίνονται άκαμπτοι στον ώμο και καθιστούν κάθε κίνηση επώδυνη και δύσκολη.
• Φλεγμονή των γειτονικών τενόντων, όπως αυτών που συνδέουν τον δικέφαλο βραχιόνιο μυ, από υπέρχρηση ή τραυματισμό.
• Εξάρθρωση του ώμου, που συμβαίνει όταν η κεφαλή του βραχιονίου οστού βγαίνει από τη ωμογλήνη.

 

 

- ΠΕΡΙΑΡΘΡΙΤΙΔΑ :

 

Πρόκειται για φλεγμονή πέριξ της άρθρωση, αν και μάλλον πρόκειται για γενική και αόριστη περιγραφή χωρίς να υποδηλώνει συγκεκριμένη παθολογία. Στην πραγματικότητα κάτω από την ομπρέλα αυτού του όρου περιλαμβάνεται ένας μεγάλος αριθμός παθήσεων. Η επικράτηση και χρήση αυτού του όρου οφείλεται στο γεγονός ότι τα συμπτώματα αυτών των παθήσεων είναι κοινά (πόνος, μείωση του εύρους κίνησης).

Ενοχοποιούνται διάφοροι παράγοντες, όπως συχνοί μικροτραυματισμοί, άσηπτες φλεγμονές, μεταβολικές διαταραχές, διαταραχές της αιμάτωσης, πιθανόν λόγω ερεθισμού των συμπαθητικών νεύρων.

 

Συμπτώματα:
Χωρίς τίποτε ενδεικτικό στο ιστορικό του ασθενούς, εμφανίζεται οξύς ή προοδευτικά αυξανόμενος πόνος στην περιοχή της άρθρωσης, ο οποίος μπορεί να επεκτείνεται και να αντανακλά στα πέριξ της άρθρωσης αυτής. Χρόνιος, ως επί το πλείστον διάχυτος αμυδρόςπόνος, μπορεί ξαφνικά να γίνει έντονος μετά από έντονη φόρτιση.Το δέρμα πάνω από την άρθρωση είναι πιθανό να είναι θερμότερο.
Η μονόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη εντόπιση της πάθησης μπορεί να εμφανισθεί στην παιδική ακόμη ηλικία, αλλά αφορά ως επί το πλείστον της 4ης μέχρι και 5ης δεκαετίας. Συχνά συνυπάρχει ταυτόχρονα και οστεοαρθρίτιδα.

 

 

- ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ :

 

Η οστεοπόρωση είναι χρόνια πάθηση του μεταβολισμού των οστών, κατά την οποία παρατηρείται σταδιακή μείωση της πυκνότητας και ποιότητάς τους, με αποτέλεσμα αυτά με την πάροδο του χρόνου να γίνονται πιο εύθραυστα και λεπτά. Έτσι προκαλείται αυξανόμενος κίνδυνος κατάγματος (σπασίματος) των οστών, καθώς μειώνεται η ανθεκτικότητα και η ελαστικότητά τους.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας ορίζει την οστεοπόρωση με βάση το στατιστικό δείκτη ΤSCORE της μέτρησης Οστικής Πυκνότητας. Έτσι, η ισχύουσα διαβάθμιση σήμερα είναι:

• Άτομα με ΤSCORE μικρότερο (-2,5): Eχουν Οστεοπόρωση.
• Άτομα με TSCORE μεταξύ (-2,5) και (-1,0): Εχουν Οστεοπενία.
• Άτομα με TSCORE μεγαλύτερο (-1,0) είναι φυσιολογικά.

 

- ΡΕΥΜΑΤΟΕΙΔΗΣ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ :

 

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα (ΡΑ) είναι χρόνια, συμμετρική, πολυαρθρική, αλλά και συστηματική φλεγμονώδης νόσος, που προσβάλει κυρίως τον αρθρικό υμένα των μικρών αρθρώσεων. Μπορεί να προκαλέσει παραμόρφωση των αρθρώσεων και χρόνια αναπηρία και είναι δυνατόν να συνοδεύεται από εξωαρθρικές εκδηλώσεις (ρευματοειδή οζίδια, αγγειίτιδα) ως αποτέλεσμα της προσβολής διαφόρων ιστών και οργάνων. Είναι μια χρόνια, τυπικά ισόβια νόσος με πολύ μεταβαλλόμενη πορεία. Διακρίνεται σε δύο κατηγορίες: τη ρευματοειδή αρθρίτιδα ενηλίκων καθώς και τη νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα. Η κλινική εικόνα και η πορεία των ασθενών αυτών των δύο κατηγοριών διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους.Θεωρείται πιθανόν η αιτία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας να είναι κληρονομική.
Συχνές εκδηλώσεις πλην των αρθρικών, είναι και οι μη αρθρικές ή εξωαρθρικές, οι οποίες μερικές φορές είναι δυνατόν να προηγηθούν της αρθρίτιδας όπως π.χ.:

1. Τα ρευματοειδή οζίδια
2. Η προσβολή των οφθαλμών
3. Οι νευρολογικές εκδηλώσεις (πχ σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα)
4. Οι πνευμονικές εκδηλώσεις
5. Οι καρδιακές εκδηλώσεις
6. Η ρευματοειδής αγγειίτιδα
7. Οι νεφρικές εκδηλώσεις
8. Οι γαστρεντερικές εκδηλώσεις.

 

- ΑΓΚΥΛΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΠΟΝΔΥΛΑΡΘΡΙΤΙΔΑ :

Η αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα ή αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα είναι χρόνια νόσος της σπονδυλικής στήλης. Ανήκει στην ομάδα των αυτοάνοσων νοσημάτων, στην ίδια ομάδα δηλαδή που ανήκει και ηρευματοειδής αρθρίτιδα. Προσβάλει τις αρθρώσεις, τους πρόσθιους επιμήκεις συνδέσμους της σπονδυλικής στήλης και τις ιερολαγόνιες αρθρώσεις.

Η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα είναι μια χρόνια παθολογική κατάσταση , αλλά για την πλειοψηφία των ασθενών τα συμπτώματα είναι σχετικά περιορισμένα. Τα συμπτώματα συχνά εμφανίζονται σε κρίσεις (έξαρση) αλλά μεταξύ των κρίσεων πολλοί ασθενείς δεν έχουν πόνο ή δυσκαμψία. Χρειάζεται να πραγματοποιούνται τακτικές μετρήσεις και αξιολογήσεις της κινητικότητας με το γιατρό και το φυσικοθεραπευτή, ούτως ώστε να μπορεί να αντιμετωπιστεί εγκαίρως οποιαδήποτε επιδείνωση.

Τα συμπτώματα της αγκυλοποιητικής σπονδυλίτιδας σχετίζονται με φλεγμονή της σπονδυλικής στήλης, αρθρώσεων και άλλων οργάνων:

 

1. Έντονη κόπωση.

2. Πόνος και δυσκαμψία χαμηλά στη πλάτη, στην άνω περιοχή των γλουτών, στο λαιμό και στο υπόλοιπο της σπονδυλικής στήλης.

3. Η έναρξη του πόνου και η δυσκαμψία είναι συνήθως βαθμιαία και σταδιακά επιδεινώνονται με την απώλεια του εύρους κίνησης.

4. Οσφυϊκός πόνος (χαμηλός πόνος στην πλάτη).

5. Πόνος στους γλουτούς.

6. Τα συμπτώματα του πόνου και της ακαμψίας είναι εντονότερα το πρωί ή μετά από παρατεταμένες περιόδους αδράνειας.

7. Κίνηση, θερμότητα και ένα ζεστό ντους ανακουφίζουν συχνά από τον πόνο και μειώνουν τη δυσκαμψία το πρωί.

8. Περιοριορίζεται η ικανότητα σωστής λειτουργίας των πνευμόνων, δημιουργώντας φλεγμονή και ουλές στους πνεύμονες, με συνέπεια την πρόκληση βήχα και δύσπνοιας κατά την άσκηση.

9. Ο ασθενής είναι επιρρεπής σε λοιμώξεις.

10. Άλλες περιοχές του σώματος που επηρεάζονται από την αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα είναι τα μάτια, η καρδιά και τα νεφρά.

 

- ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ :

 

 

- ΘΛΑΣΕΙΣ :

Η μυϊκή θλάση είναι ένα μικρό σχίσιμο (ρήξη) των μυϊκών ινών ενός μυ: μπορεί να πρόκειται για μια ελάχιστη βλάβη, που αφορά ποσοστό μικρότερο του 5% των μυϊκών ινών (θλάση πρώτου βαθμού), ή για έναν τραυματισμό μεγαλύτερης σοβαρότητας με μερική ρήξη των μυϊκών ινών (θλάση δευτέρου βαθμού), μέχρι και την πλήρη ρήξη του μυ (θλάση τρίτου βαθμού). 

Τα συμπτώματα εξαρτώνται από το βαθμό σοβαρότητας του τραυματισμού. Η ρήξη των μυϊκών ινών συνοδεύεται από τη διαρροή αίματος, που συσσωρεύεται στους ιστούς προκαλώντας αιμάτωμα, οι διαστάσεις του οποίου είναι ανάλογες της σοβαρότητας της κάκωσης.

Το κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος κατά την ανάπαυση, που επιδεινώνεται με την προσπάθεια κίνησης του ενδιαφερόμενου μυ και συνοδεύεται από λειτουργική ανικανότητα, με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη η χρήση του προσβεβλημένου μυ. Παράλληλα, είναι δυνατόν να παρατηρηθεί οίδημα, κοκκίνισμα και εκχύμωση (μελάνιασμα).

- ΜΥΪΚΟΙ ΣΠΑΣΜΟΙ :

Οι μυϊκοί σπασμοί συμβαίνουν όταν ένας μυς συστέλλεται χωρίς τη θέλησή του με οδυνηρό τρόπο. Oι αιτίες κυμαίνονται από την διατροφική ανεπάρκεια, μέχρι παθήσεις του νευρικού συστήματος.

 

Υπάρχει ένα ευρύ φάσμα αιτιών που μπορεί να προκαλέσουν μυϊκή σύσπαση. Κάποια λιγότερο σοβαρά αίτια είναι:

 

-Έντονη σωματική άσκηση

-Αυξημένο στρες και άγχος

-Αυξημένη καφεΐνη και άλλα διεγερτικά στο αίμα

-Διατροφικές ελλείψεις

-Κάπνισμα

-Ερεθισμός των βλεφάρων ή της επιφάνειας του ματιού σας

-Αντίδραση σε κάποια φάρμακα, όπως τα κορτικοστεροειδή, τα διεγερτικά και τα οιστρογόνα.

 

Πιο σπάνιες και σοβαρές αιτίες μυικών σπασμών:

 

-Μυϊκή δυστροφία

-Νόσος του Lou Gehrig (ALS – πλευρική αμυοτροφική σκλήρυνση)

-Νωτιαία μυϊκή ατροφία

-Σύνδρομο του Isaac (μια αυτοάνοση διαταραχή που επηρεάζει τα νεύρα)

-Κάθε τραύμα σε νεύρο που οδηγεί σε έναν μυ

-Απώλεια μυϊκής μάζας ή αδυναμία.

 

 

- ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ :

 

Διάστρεμμα ονομάζεται η η βίαιη διάταση των συνδέσμων και του θυλάκου της άρθρωσης. Διακρίνονται τρεις τύποι διαστρέμματος (ελαφρό, μέσο και βαρύ) ανάλογα με τη βαρύτητα της κάκωσης, οπότε αντιμετωπίζεται και διαφορετικά, είτε συντηρητικά με ελαστική περίδεση και ψυχρά επιθέματα είτε με τοποθέτηση γύψινου νάρθηκα. Σε περιπτώσεις πλήρους ρήξης των συνδέσμων συνήθως ακολουθείται χειρουργική θεραπεία.

 

Η ταξινόμηση των διαστρεμμάτων έχει ως εξής:

• 1ου βαθμού: Ελαφρά ρήξη, διάταση των συνδέσμων (Ankle Strain)
• 2ου βαθμού: Μερική ρήξη των συνδέσμων (Ankle Sprain) και
• 3ου βαθμού: Πλήρης ρήξη των συνδέσμων (Ankle Ligament Tear, or Sprain).

 

Η κλινική εικόνα των διαστρεμμάτων της ποδοκνημικής ποικίλει σε βαρύτητα ανάλογα με το στάδιο της βλάβης, αλλά και από το πόσο χρονικό διάστημα πέρασε από τον τραυματισμό. Η πιο απλή περίπτωση διαστρέμματος είναι να «γυρίσει» σε κάποιον το πόδι ελαφρά όταν περπατά και να συνεχίσει το βάδισμα ανενόχλητος, και η βαρύτερη περίπτωση είναι να γίνει ολική ρήξη ομάδας συνδέσμων με μεγάλο αιμάτωμα.Η κλινική εικόνα περιλαμβάνει πόνο, οίδημα (πρήξιμο),αιμάτωμα,εκχυμώσεις,δυσκαμψία καιχωλότητα (ο ασθενής δεν μπορεί να βαδίσει εύκολα).

 

- ΚΡΑΜΠΕΣ :

Οι μυϊκές κράμπες είναι επίμονοι, επώδυνοι σπασμοί των μυών που συμβαίνουν ξαφνικά και απροειδοποίητα. Εκτός από τον έντονο πόνο που προκαλούν, οι κράμπες δεν επιτρέπουν στους μυς, που έχουν προσβληθεί να λειτουργήσουν κανονικά.

 

Τα κυριότερα σημεία και συμπτώματα των μυϊκών κραμπών είναι τα ακόλουθα:

 

1. Ξαφνικός, έντονος πόνος που εμφανίζεται απροειδοποίητα σε μυς, ιδιαίτερα στα κάτω μέλη
2. Δημιουργία σκληρής μυϊκής μάζας στους μυς που παθαίνουν κράμπα, που είναι ψηλαφητή κάτω από το δέρμα. Η μάζα αυτή φεύγει όταν υποχωρεί η κράμπα.

 

 

Οι κυριότερες αιτίες των μυϊκών κραμπών είναι:

 

1. Αφυδάτωση
2. Υπερβολική χρήση των μυών
3. Τραυματισμοί και ένταση των μυών
4. Προβλήματα στην κυκλοφορία του αίματος: Η στένωση των αρτηριών όπως αυτή που συμβαίνει κατά την αρτηριοσκλήρυνση, είναι αιτία μυϊκών κραμπών κατά την άσκηση. Οι κράμπες φεύγουν λίγα λεπτά μετά το σταμάτημα της άσκησης
5. Προβλήματα των νεύρων: Εάν υπάρχει συμπίεση των νεύρων στο επίπεδο της σπονδυλικής στήλης και ιδιαίτερα στην οσφυϊκή μοίρα, τότε εκτός από τον πόνο που πιθανόν να υπάρχει στα κάτω μέλη, παρουσιάζονται και κράμπες. Στις περιπτώσεις αυτές ο πόνος χειροτερεύει όσο περισσότερο περπατάτε
6. Απώλεια καλίου: Το κάλιο είναι απαραίτητο για τη νευρική και μυϊκή λειτουργία. Η απώλεια καλίου που παρατηρείται ιδιαίτερα λόγω της λήψης διουρητικών φαρμάκων για την αντιμετώπιση της ψηλής πίεσης, μπορεί να προκαλεί μυϊκές κράμπες.

Κράμπες μπορούν να συμβούν σε οποιονδήποτε κατά καιρούς. Όμως όταν οι μυϊκές κράμπες είναι συχνές και σοβαρές, τότε απαιτείται ιατρική συμβουλή.

 

- ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΥΠΕΡΠΡΟΠΟΝΗΣΗΣ :

                                                                            

Πρόκειται για σύνδρομο με χαρακτηριστικά συμπτώματα όπως η ελάττωση της απόδοσης, οι διαταραχές του ύπνου και η παρουσία αδικαιολόγητης κόπωσης και οφείλεται σε λανθασμένο τρόπο άσκησης- προπόνησης.

Συμπτώματα:

Η βελτίωση της σωματικής απόδοσης απαιτεί συστηματικό και σωστό τρόπο άσκησης. Αυτό απαιτεί ιδανικό συνδυασμό επιβάρυνσης, παραγωγής έργου και ανάληψης (αποθεραπείας). Όταν οι επιβαρύνσεις είναι μεγάλες και ο χρόνος αποθεραπείας μικρός, διαταράσσεται αυτή η ισορροπία και η πλήρης ανάληψη του οργανισμού δεν είναι εφικτή. Η εφαρμογή ενός λανθασμένου προπονητικού προγράμματοςείναι πολύ πιθανό να επηρεάσει αρνητικά την κατάσταση του οργανισμού του ασκουμένου και φυσικά την αθλητική απόδοση.

Η ελάττωση της απόδοσης, οι διαταραχές του ύπνου και η παρουσία αδικαιολόγητης κόπωσης, αποτελούν χαρακτηριστικά συμπτώματα του συνδρόμου υπερπροπόνησης. Αθλητές που επιδιώκουν την τελειότητα, ευαίσθητοι, απαιτητικοί και πεισματάρηδες έχουν μεγαλύτερη προδιάθεση εμφάνισης του συνδρόμου. Στον κινητικό τομέα παρατηρούνται λάθη στο ρυθμό και στη συνολική εκτέλεση των κινήσεων. Στο φυσιολογικό-λειτουργικό τομέα, παρατηρούνται ελάττωση βάρους λόγω ανορεξίας, αύξηση της καρδιακής συχνότητας κατά την ηρεμία, αιματολογικές διαταραχές, λεμφαδενοπάθεια, δύσπνοια, διάρροια, ναυτία, προδιάθεση για αλλεργικές αντιδράσεις, κνησμός και εφίδρωση. Στον ψυχολογικό τομέα οι επιδράσεις είναι εμφανέστατες. Η συμπεριφορά του αθλητή χαρακτηρίζεται από άγχος, φοβίες, οργή, απογοήτευση, μελαγχολία, σύγχυση, εριστικότητα και ανασφάλεια.

Τύποι υπερπροπόνησης.

1. Υπερπροσπάθεια: Όταν οι επιβαρύνσεις είναι ιδιαίτερα υψηλές για μικρό χρονικό διάστημα, μπορεί να εμφανιστεί μια παροδική πτώση της απόδοσης. Η απλή ανάπαυση είναι συνήθως αρκετή για να ξεπεραστεί το πρόβλημα.

2. Οξεία υπερπροπόνηση: Παρατηρείται όταν εφαρμόζεται μακροχρόνια υψηλή επιβάρυνση και οδηγεί αντίστοιχα σε μακροχρόνια πτώση της απόδοσης. Η θεραπεία της απαιτεί αρκετή ξεκούραση, πολύ προσεγμένη